Wandelen voor Moldavië

Enkele jaren geleden werkte ik een tijdje met een Hongaarse manager. Hij woonde met zijn gezin in Nederland en verbaasde zich menigmaal over al dat water in ons land. ‘Water, in Nederland is óveral water’, zei hij dan. En dat klopt natuurlijk – al staan wij daar zelf nauwelijks bij stil. Maar sinds die opmerking realiseer ik me steeds vaker hoe bijzonder het eigenlijk is, zoals wij in Nederland een soms wankel evenwicht tussen land en water in stand houden. En dat wij onder die omstandigheden gewoon wonen, werken, leven. Vandaag viel me dat weer op. Voor de laatste etappe van mijn sponsorwandeling voor Moldavië reden mijn vader en ik naar de Reeuwijkse Plassen. Als je ergens goed kunt zien hoe wij Nederlanders met het water leven is het daar wel. Het gebied telt 13 min of meer rechthoekige meren en meertjes, de meesten ontstaan door veenafgraving. Alleen Broekvelden, de grootste plas, is ontstaan in de jaren 70, toen hier zand gewonnen werd voor de aanleg van de A12 en een woonwijk i

Aan de zuidkant van Alphen aan den Rijn ligt de grootste nieuwbouwwijk van de stad: Kerk en Zanen, vernoemd naar de polder die eind vorige eeuw het veld moest ruimen voor woningbouw. Ik herinner me van fietstochten in de jaren 80 hoe het poldergebied destijds bouwrijp gemaakt werd. Uitkijkend over de vlakte met opgespoten zand kon je je met een beetje verbeeldingskracht voorstellen dat daar een enorme woonwijk zou verrijzen. Inmiddels woont 15% van de Alphenaren er. De wijk – en daarmee ook Alphen zelf – wordt begrensd door de N11 en de spoorlijn. Daarachter: het Zaanse Rietveld. Een voormalig landbouwgebied dat, zoals dat heet, is teruggegeven aan de natuur, en sinds 2007 onder beheer staat van Staatsbosbeheer. Enthousiast geworden door de foto’s die ik regelmatig zag van kennissen die in Kerk en Zanen wonen, zei ik laatst tegen mijn vader: “Pap, de volgende keer gaan we in het Zaanse Rietveld wandelen”. Zo geschiedde vandaag – en zo kwam het dat we regelmatig over onverharde paden

Mijn woonplaats Alphen aan den Rijn ligt aan alle kanten ingebed tussen polders. Sterker nog, grote delen van Alphen zijn gebouwd in voormalige poldergebieden. Ook vandaag de dag is woningbouw in het Alphense poldergebied actueel: de Gnephoek polder, op een steenworp afstand van mijn huis, is onderwerp van hoogoplopende discussies tussen voor- en tegenstanders van uitbreiding van Alphen ten koste van natuurgebied. Het lijkt erop dat een oplossing voor dit conflict alleen mogelijk zal zijn dankzij het oerhollandse ‘polderen’: compromissen sluiten en samenwerken. Voor mijn wandeltocht reed ik dit keer naar de parkeerplaats bij de Wijde Aa, stapte een eerste hekje over en zette koers naar Hoogmade. Mijn route begon onverhard langs de Doesvaart. Dat het de afgelopen dagen slecht weer geweest was, was hier goed te merken. Glibberend door blubber en schapenstront en met veel overstaphekjes bereikte ik het dorp Hoogmade, met steeds de trieste aanblik van de afgebrande kerktoren in mijn gezi

Voor de derde wandeling van mijn sponsortocht voor Moldavië, reed ik vanmiddag naar mijn ouderlijk huis. Over de wandelroute hoefde ik niet na te denken, want gisteren kreeg ik een appje van mijn vader: “Morgen half twee bij ons? Ik weet een mooie route” . En dus reed ik naar Weteringbrug, een piepklein dorp aan de zuidkant van de Haarlemmermeer waar ik geboren en getogen ben. Pappa nam me mee naar natuurgebied Hanepoel. Hij had goed ingeschat dat ik daar nog nooit geweest was. Bijzonder eigenlijk dat er zo dichtbij, op loopafstand nog wel van het huis waar ik tot mijn 21 ste woonde, gebieden zijn die nieuw voor me zijn. De Hanepoel kende ik wel van naam – zo heette namelijk jarenlang een café langs de ringvaart, vlakbij de plas met dezelfde naam. Maar dit natuurgebied, dat inmiddels door een stichting onderhouden en beschermd wordt, kende ik nog niet. Het was goed om weer een lange middag buiten te zijn na een week waarin blijdschap en verdriet hand in hand gingen. Blijdschap om