In Nederland is overal water

Enkele jaren geleden werkte ik een tijdje met een Hongaarse manager. Hij woonde met zijn gezin in Nederland en verbaasde zich menigmaal over al dat water in ons land. ‘Water, in Nederland is óveral water’, zei hij dan. En dat klopt natuurlijk – al staan wij daar zelf nauwelijks bij stil. Maar sinds die opmerking realiseer ik me steeds vaker hoe bijzonder het eigenlijk is, zoals wij in Nederland een soms wankel evenwicht tussen land en water in stand houden. En dat wij onder die omstandigheden gewoon wonen, werken, leven.

Vandaag viel me dat weer op. Voor de laatste etappe van mijn sponsorwandeling voor Moldavië reden mijn vader en ik naar de Reeuwijkse Plassen. Als je ergens goed kunt zien hoe wij Nederlanders met het water leven is het daar wel. Het gebied telt 13 min of meer rechthoekige meren en meertjes, de meesten ontstaan door veenafgraving. Alleen Broekvelden, de grootste plas, is ontstaan in de jaren 70, toen hier zand gewonnen werd voor de aanleg van de A12 en een woonwijk in Gouda. De plassen zijn van elkaar gescheiden door dijkweggetjes met idyllische uitzichten – een prima wandelgebied dus.

Wij liep vandaag ‘met de klok mee’ rond en door de plassen. Eerst met de wind in de rug langs de Broekvelden, beter bekend als de surfplas.  En inderdaad, rechts van ons werd flink gesurft – de wind was blijkbaar gunstig. Links het veenpolderlandschap met grazende brandganzen; daarachter de snelweg. Daarna de ’s Gravekoopsedijk op richting de Enkele Wiericke – een vaart die ik tot vandaag alleen kende van het naambordje langs de A12. We volgden het dijkpad een stukje en bogen toen af naar de Kippenkade. Misschien zo genoemd omdat het pad nauwelijks breder is dan twee kippen? Wij kwamen in elk geval geen kip tegen – wel een paar andere wandelaars. Aan weerskanten van het pad recreatiehuisjes, die alleen te voet of met een bootje te bereiken zijn. En verder vooral een prachtig natuurgebied!

Aan het einde van de Kippenkade bracht een autoclaxon ons weer letterlijk en figuurlijk terug in de bewoonde wereld. Rijkelijk bewoond, mag je wel stellen. Op de Oukoopsedijk en de Nieuwenbroeksedijk liepen we langs de prachtigste huizen en ook op de dijken rond de plas met de luisterrijke naam Groot Vogelenzang hebben architecten zich flink kunnen uitleven. Het dorp Reeuwijk lieten we links liggen, want we liepen rechtdoor, de Zoetendijk op – niet meer dan een smalle strook land tussen de Ravensberg-plas en de Broekvelden. Zo kwamen we na zo’n 11 km weer terug bij de parkeerplaats en was de cirkel van deze wandeling ook weer rond.

En zo kwam ook mijn sponsorwandeltocht voor Moldavië ten einde. Zes keer maakte ik een wandeltocht van ruim 10 km door het groene hart, steeds in een ander gebied. Het begon op bekend terrein, maar met iedere wandeling kwam ik vaker op door mij nog niet eerder betreden paden terecht.

Een rode draad tijdens mijn wandeltochten was wel: water. Ik liep langs waterwegen en door polders, langs molens en sluizen, over dijken en tussen plassen. Genietend van het mooie natuurschoon dat het groene hart te bieden heeft, juist vanwege dat wankele evenwicht tussen land en water, liep ik Pasen tegemoet.

De vastentijd gebruikte ik om tijdens het wandelen letterlijk en figuurlijk nieuwe wegen te ontdekken – en om zo geld in te zamelen voor de mensen in Moldavië. Geld waarmee wij vanuit Nederland het Licht van Pasen kunnen doorgeven aan mensen die het moeilijk hebben, en waardoor er voor hen mogelijk nieuwe perspectieven in zicht kunnen komen.

Ik dank u allemaal voor uw donatie en belangstelling en wens u een Opgewekt Pasen!